Column Marianne Kuiper: Droeftoeters

Mijn studerende dochter klaagde onlangs hevig over een kudde dode paarden waar zij verplicht een groepsproject mee moest afronden. Dode paarden klinkt nogal akelig, dus verzon zij een andere naam: de droeftoeters. Zo’n groepje dat met geen mogelijkheid in beweging te krijgen is. Waarvan je op voorhand al weet dat je er niet mee zult zegevieren en de onvoldoende op de loer ligt. 

Die (fikse) onvoldoende kwam, de paarden herrezen uit de dood, gingen in sukkeldraf in de herkansing maar kwamen nimmer in galop. Dochter raakte geïrriteerd want zo kwam haar gemiddelde in het gedrang en baalde dat ze zo moest duwen en trekken. Ik verwelkomde haar in ‘the real world’. Immers, overal, in loondienst of zelfstandig (dat maakt niet uit) krijg je vroeg of laat te maken met types die uitblinken in afschuiven, de kantjes eraf lopen of mentaal - tijdelijk of permanent - uitgeblust zijn. We kennen ze allemaal toch? Of je herkent jezelf, dat kan ook natuurlijk. 

De lusteloosheid, het lamgeslagen zijn, ik vind het kenmerkend voor deze post-coronafase waarin we ons momenteel bevinden. Een grote groep doolt nogal droeftoeterig rond. Na de allereerste versoepelingen ontplofte onze mailbox met hosannaberichten – yeah, yeah  we mogen weer, welkom terug, we hebben jullie zo gemist, hoera het kan weer!  De telefoon stond roodgloeiend en werkelijk iedereen ontstak het vreugdevuur. Na de tweede ronde lockdown werd de toon al wat gematigder. Maar nu, na de opheffing van de zoveelste langdurige sluiting lijkt het wel alsof niemand nog gelooft dat we écht bevrijd zijn van de crisis met al zijn narigheid. 

De vraag is: wat doen we eraan? Ik heb toch hoop en vergelijk het met de periode na 9/11. Toen schuifelde men ook nogal terneergeslagen en behoedzaam in het rond. Ik herinner mij nog mijn eerste vlucht nadat ik op de tweede dag op mijn vakantieadres met open mond de afschrikwekkende beelden had gezien van vliegtuigen die zich in de twin towers boorden. Die vakantie genoot ik nauwelijks van zon, zee, strand, maar zat ik gekluisterd aan de buis om keer op keer te zien wat mijn ogen niet konden geloven. Ik was met geen tien paarden naar de luchthaven te krijgen. Ik had het liefste die 1.500 kilometer terug gelopen en was vastbesloten nooit meer te vliegen. Had ik overigens ook gelijk een mooi excuus om deze manier van vervoer voorgoed te mijden. 

Maar een paar maanden later was de angst al weggeëbd en zat ik voor mijn doen weer redelijk ontspannen in het vliegtuig. Dus vestig ik mijn hoop op het weerstandsvermogen van den mensch, de homo sapiens die een ongekende veerkracht kent (uitzonderingen daargelaten) zoals ik ook leerde uit het prachtige boek Sapiens van Yuval Noah Harari. En nog hoopvoller werd ik na het lezen van de bestseller De meeste mensen deugen van Rutger Bregman. Ofschoon deze titel, als je er te lang over nadenkt, juist het tegengestelde kan veroorzaken. 

Om uit de slachtofferrol te blijven en zelf niet te veranderen in een droeftoeter, heb ik de crisis benut voor het tanken van extra veel kennis in de vorm van stapels boeken en legio podcasts. Daarnaast heb ik mijn plan, wat al een paar jaar op de plank lag, uitgewerkt en heb ik mijn eigen red hot chilipepper workshop ontwikkeld. Een sessie vol pittige trips & tricks uit 25 jaar vurig ondernemerschap. Voor iedereen die wel wat peper kan gebruiken. Van verlammend naar vlammend. Hét paardenmiddel tegen de coronablues. Om de teugels weer op te pakken en vol in galop te komen. Al zou ik het alleen al voor mezelf doen.  


Marianne Kuiper
Eigenaar Efficient Hotel Partner & Music Meeting Lounge
Intermediair op het gebied van het zoeken en boeken van de perfecte locaties
Meer blogs lezen? www.efficienthotelpartner.nl
 

Tags: Column Marianne Kuiper Music Meeting Lounge Efficient Hotel Partner